Στην
σύγχρονη δύση υπάρχει μία κυρίαρχη ιδεολογία – ο φιλελευθερισμός.
Έχει πολλούς τύπος, εκδόσεις και μορφές, πολλές σκιές, αλλά
η ουσία είναι πάντα η ίδια. Ο λιμπεραλισμός έχει στην εσωτερική
του βασική δομή τις ακόλουθες αξιωματικές αρχές.
Ανθρωπολογικός
ατομικισμός (Το άτομο είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων)
Προοδευτισμός
(ο
κόσμος οδηγείται προς ένα καλύτερο μέρος, το παρελθόν είναι
πάντα χειρότερο από το παρόν)
Τεχνοκρατία (Η τεχνική ανάπτυξη και η αποτελεσματική απόδοση
θεωρούνται ως ο πιο σημαντικός τρόπος για να κρίνεται η φύση
της κοινωνίας)
Ευρωκεντρισμός (οι Ευρω-αμερικάνικες κοινωνίες γίνονται δεκτές
ως το μέτρο σύγκρισης για την υπόλοιπη ανθρωπότητα)
Η οικονομία είναι το πεπρωμένο (Η ελεύθερη οικονομία είναι το
μόνο φυσιολογικό οικονομικό σύστημα – όλοι οι υπόλοιποι τύποι
πρέπει να μετασχηματιστούν ή να καταστραφούν)
Η Δημοκρατία είναι η εξουσία των μειονοτητων (που υπερασπίζονται
τους εαυτούς τους κατά των πλειοψηφιών που έχουν πάντα τάση
να εκφυλίζονται σε ολοκληρωτισμό και “λαϊκισμό”)
Η μεσαία τάξη είναι ο μόνος υπαρκτός κοινωνικός ρόλος και το
παγκόσμιο μέτρο (ανεξαρτήτων του γεγονότος εάν το πρόσωπο έχει
ήδη φτάσει αυτό το status ή είναι στο δρόμο του να μετατραπεί
σε πραγματική μεσαία τάξη, ή αντιπροσωπεύει για ένα λεπτό αυτόν
που θέλει να είναι μεσάια τάξη.
Μία λέξη, παγκοσμιοποίηση, οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι βασικά
οι ίδιες με μόνο μία διαφοροποίηση – την ατομική τους – ο κόσμος
θα πρέπει να ενσωματωθεί στην βάση του ατομικισμού, κοσμοπολιτισμού,
η παγκόσμια ιθαγένεια.
Αυτές είναι οι βασικές αξίες του φιλελευθερισμού, είναι οι εκδηλώσεις
των τριών τάσεων που έχουν την αρχή τους στον διαφωτισμό, πλάι
στον κομμουνισμό και τον φασισμό, που πρότειναν εναλλακτικές
μεταφράσεις του ίδιου πνεύματος του Μοντερνισμού. Κατά τον 20ο
αιώνα ο λιμπεραλισμός νίκησε τους αντιπάλους τους και μετά το
1991 έγινε η μοναδική κυρίαρχη ιδεολογία σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η μόνη ελευθερία επιλογής στο βασίλειο του παγκόσμιου λιμπεραλισμού
ήταν ανάμεσα στον δεξιό λιμπεραλισμό, τον αριστερό λιμπεραλισμό
ή τον ριζοσπαστικό λιμπεραλισμό, συμπεριλαμβανομένων του ακροδεξιού
λιμπεριαλισμού, του ακροαριστερού λιμπεραλισμού και του πολύ
ριζοσπαστικού λιμπεραλισμού. Έτσι ο λιμπεραλισμός εγκαταστάθηκε
ως το λειτουργικό σύστημα των δυτικών κοινωνιών και όλων των
υπολοίποων κοινωνιών που βρήκαν τους εαυτούς τους στην σφαίρα
της δυτικής επιρροής. Είναι από ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο
ο κοινός παρονομαστής για κάθε πολιτικά ορθό διάλογο, το σημάδι
αυτών που απορρίπτονται από την mainstream πολιτική ή απορρίπτονται
στο περιθώριο. Η ίδια η “κοινή λογική” έχει γίνει λιμπεραλιστική.
Γεωπολιτικά, ο φιλελευθερισμός ήταν εγγεγραμμένος στο Αμερικανο-κεντρικό
μοντέλο όπου οι αγγλο-σάξωνες ήταν ο εθνικός πυρήνας και η ατλαντιστική
ευρω-αμερικάνικη συμμαχία, το ΝΑΤΟ, αντιπροσώπευε τον στρατηγικό
πυρήνα του παγκόσμιου συστήματος ασφαλείας. Η παγκόσμια ασφάλεια
εξισώθηκε με την ασφάλεια της Δύσης και κατά το τελευταίο υπόδειγμα
με την Αμερικάνικη Ασφάλεια. Έτσι ο φιλελευθερισμός δεν είναι
μόνον ιδεολογική εξουσία, αλλά και πολιτική στρατιωτική και
στρατηγική εξουσία. Το ΝΑΤΟ είναι φιλελεύθερο στην ρίζα του.
Υπερασπίζει τις φιλελεύθερες κοινωνίες, πολεμά για τον φιλελευθερισμό.
Ο φιλελευθερισμός ως μηδενισμός
Υπάρχει ένα σημείο στην φιλελεύθερη ιδεολογία που είναι υπεύθυνο
για την ίδια του την κρίση. Ο φιλελευθερισμός είναι βαθύτατα
μηδενιστικός στο κέντρο του. Το σύνολο αξιών που υπερασπίζονται
τον φιλελευθερισμό είναι βασικά συνδεδεμένο με την κύρια θέση
του – την ελευθερία, την απελευθέρωση. Αλλά η ελευθερία στην
φιλελεύθερη όραση είναι μια βασικά αρνητική κατηγορία: Ισχυρίζεται
ότι είναι ελεύθερη από, και όχι ελεύθερη για να. Αυτό δεν είναι
δευτερεύον είναι η ουσία του προβλήματος.
Ο φιλελευθερισμός είναι αγώνας εναντίον όλων των μορφών της
συλλογικής ταυτότητας, ενάντια σε κάθε είδος αξίας, σχεδιασμού,
στρατηγικής, σκοπού, μέσων και οτιδήποτε σχετικού που θα ήταν
συλλογικου ή τουλάχιστον μη-ατομικού. Αυτός είναι ο λόγος γιατί
ένας από τους πιο σημαντικούς θεωρητικούς του φιλελευθερισμού
ο Karl Poper (που έρχεται μετά τον F. Hayek) όρισε στο σημαντικό
του βιβλίο “Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της” (που θεωρείται
από τον G. Soros ως η προσωπική του βίβλος) ισχυρίσθηκε ότι
οι φιλελεύθεροι θα έπρεπε να πολεμούν κάθε ιδεολογία ή πολιτική
φιλοσοφία (από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη μέχρι τον Μάρξ
και τον Ένγκελς) που θα πρότεινε στην ανθρώπινη κοινωνία κάποιο
κοινό σκοπό, κοινές αξίες, κοινό νόημα.
Κάθε σκοπός, κάθε αξία, κάθε νόημα στην φιλελεύθερη κοινωνία
(ανοικτή κοινωνία) θα πρέπει να είναι αυστηρά ατομικά. Έτσι,
οι εχθροί της ανοικτής κοινωνίας (στην πραγματικότητα της μετά
το 1991 δυτικής κοινωνίας και παγκόσμιο μέτρο για τον υπόλοιπο
κόσμο θεωρείται να είναι ακριβώς αυτό το φιλελεύθερο μοντέλο
της φιλελεύθερης κοινωνιας) είναι συγκεκριμένοι. Οι κύριοι εχθροί
είναι ο κομμουνισμός και ο φασισμός (και οι δύο προερχόμενοι
από την ίδια διαφωτιστική φιλοσοφία με κεντρικές μη ατομικές
έννοιες – την τάξη στον κομμουνισμό, την φυλή στον εθνικοσοσιαλισμό,
το εθνικό κράτος στον φασισμό). Έτσι η έννοια του φιλελεύθερου
αγώνα μπορστά στις υπάρχουσες εναλλακτικές της μοντερνικότητας
(φασισμός ή κομμουνισμός) είναι αρκετά φανερή. Οι φιλελεύθεροι
ισχυρίζονται ότι απελευθερώνουν τις κοινωνίες από τον κομμουνισμό
ή τον φασισμό, από δύο μοντέρνες εκδοχές (αυστηρά μη-ατομικιστικές)
του ολοκληρωτισμού.
Ο αγώνας του φιλελευθερισμού στην διαδικασία της καταστροφής
των μη-φιλελεύθερων κοινωνιών είναι γεμάτος νοήματα: Αποκτά
το νόημά του από το γεγονός της ίδιας της ύπαρξης ιδεολογιών
που ξεκάθαρα αρνούνται να αποδεχτούν το άτομο ως την υψηλότερη
αξία. Είναι αρκετά ξεκάθαρο ενάντια σε τι είναι ο αγώνας του.
Απελευθέρωση από αυτό που στοχοποιείται. Αλλά το γεγονός ότι
η ελευθερία (όπως γίνεται αντιληπτή από τους φιλελεύθερος) είναι
μια βασικά αρνητική κατηγορία εδώ, δεν γίνεται ξεκάθαρα αντιληπτό.
Ο εχθρός είναι εδώ και είναι συμπαγής. Αυτό το ίδιο το γεγονός
δίνει στον φιλελευθερισμό συμπαγές περιεχόμενο. Δεν υπάρχει
η ανοικτή κοινωνία και η πραγματική υπαρξή της είναι αρκετά
για να δικαιολογήσουν την διαδικασία της απελευθερωσής.
Μονοπολική περίοδος: απειλή της κατάρρευσης
Το 1991, όταν η Σοβιετική Ένωση ως η τελευταία αντίπαλος του
Δυτικού φιλελευθερισμού κατέρρευσε μερικοί Δυτικοί (όπως ο F.
Fukuyama) διακήρυξαν το τέλος της ιστορίας. Αρκετά λογικά: δεν
υπήρχαν πλέον ξεκάθαροι εχθροί της ανοικτής κοινωνίας – ως εκ
τούτου καθόλου ιστορία όπως ήταν κατά την διάρκεια της μοντερνικότητας
ακριβώς ο αγώνας μεταξύ των τριών πολιτικών ιδεολογιών (φιλελευθερισμού,
κομμουνισού και φασισμού) για την κληρονομιά του Διαφωτισμού.
Αυτά ήταν μια στρατηγικά μιλώντας μονοπολική στιγμή (Ch. Krauthammer).
Αυτή η περίοδος 1991-2014 με κύριο σημείο την επίθεση του Bin
Laden κατά του παγκόσμιου κέντρου Εμπορίου ήταν πραγματικά η
περίοδο της παγκόσμιας κυριαρχίας του φιλελευθερισμού. Τα αξιώματα
του φιλελευθερισμού έγιναν αποδεκτά από τους κύριους γεωπολιτικούς
παίκτες – συμπεριλαμβανομένης της Κίνας (στην οικονομία) και
της Ρωσίας (στην ιδεολογία, οικονομία και πολιτικό σύστημα).
Υπήρχαν φιλελεύθεροι και επίδοξοι φιλελεύθεροι, όχι ακόμη φιλελεύθεροι,
όχι αρκετά φιλελεύθεροι και ούτω καθ' εξής. Οι πραγματικές και
ξεκάθαρες εξαιρέσεις ήταν λίγες (Β. Κορέα, Ιράν). Έτσι ο κόσμος
έγινε φιλελεύθερος σύμφωνα με το ιδεολογικό του αξίωμα.
Αυτό ήταν ακριβώς το πιο σημαντικό σημείο στην ιστορία του φιλελευθερισμού.
Είχε νικήσει τους εχθρούς του αλλά την ίδια στιγμή τους έχασε.
Ο Φιλελευθερισμός είναι βασική η απελευθέρωση, ο αγώνας κατά
αυτού που δεν είναι φιλελεύθερου (ακόμη ή εντελώς). Έτσι από
τους εχθρούς του ο φιλελευθερισμός αποκτά το πραγματικό του
νόημα, το περιεχόμενό του. Όταν η επιλογή είναι μη-ελευθερία
(που αντιπροσωπεύεται στην συμπαγή ολοκληρωτική κοινωνία) ή
ελευθερία αρκετοί επιλέγουν την ελευθερία δίχως να σκέπτονται
το ελευθερία για τι, ελευθερία να κάνεις τι... Όταν υπάρχει
μια μη-φιλελεύθερη κοινωνία, ο φιλελευθερισμός είναι θετικός.
Αρχίζει να δείχνει την αρνητική του ουσία μόνον μετά την νίκη.
Μετά την νίκη του το 1991 ο φιλελευθερισμός μπήκε στην φάση
της εσωτερικής του κατάρρευσης. Αφού νίκησε τον κομμουνισμό
όπως και τον φασισμό βρισκόταν μόνος του. Χωρίς εχθρό να πολεμήσει.
Και αυτή ήταν η στιγμή που ξεκίνησε την εσωτερική του διαπάλη,
την φιλελεύθερη κάθαρση των φιλελευθέρων κοινωνιών στην προσπάθεια
του να σκοτώσει τα τελευταία μη-φιλελεύθερα στοιχεία – τον σεξισμό,
την πολιτική μη-ορθότητα, την ανισότητα ανάμεσα στα φύλα, ή
οποιουσδήποτε άλλους θεσμούς και διαστάσεις όπως η Πολιτεία,
η Εκκλησία και ούτω καθ' εξής. Έτσι ο φιλελευθερισμός χρειάζεται
έναν εχθρό από τον οποίο να απελευθερώσει. Δίχως αυτό χάνει
το περιεχόμενό του, και ο υπονοούμενος μηδενισμός του γίνεται
πολύ προεξέχων.
Αυτό είναι το ιδεολογικό νόημα της οικονομικής κρίσης των αρχών
του 2000 και του 2008. Οι επιτυχίες και όχι οι αποτυχίες της
νέας ξεκάθαρα οικονομικίστικης οικονομίας (του τουρμποκαπιταλισμού
σύμφωνα με τον G. Lytwak) είναι υπεύθυνες για την κατάρρευσή
του. Η ελευθερία να κάνεις ο,τιδήποτε θέλεις αλλά μόνο στο ατομικό
επίπεδο προκαλεί κατάρρευση της πραγματικότητας.
Το ανθρώπινο περνά στο μετα-ανθρώπινο βασίλειο. Και εκεί αντιμετωπίζει
την εικονικότητα. Όπως κάθε υπο-ατομικό όνειρο, την ελευθερία
από το ο,τιδήποτε. Αυτή είναι η εξάτμιση του ανθρωπίνου. Η αυτοκρατορία
του τίποτε ως η τελευταία λέξη της νίκης του φιλελευθερισμού.
Ο μετα-μοντερνισμός προετοιμάζει το πεδίο για αυτή την μετα-ιστορική
αυτο-αναφερόμενη ανακύκλωση του μη-νοήματος.
Η Δύση χρειάζεται έναν Εχθρό
Μπορεί να αναρωτηθείς εδώ: Τι στο διάολο έχουν όλα αυτά να κάνουν
με τον (υποτιθέμενο) επερχόμενο πόλεμο με την Ρωσία; Είμαι έτοιμος
να απαντήσω τώρα.
Ο φιλελευθερισμός κέρδισε σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι το γεγονός
του 1991. Και ξεκίνησε άμεσα να καταρρέει. Έφτασε στο τερματικό
σημείο και ξεκίνησε να διαλύεται. Η μαζική μετανάστευση, η σύγκρουση
των πολιτισμών, η οικονομική κρίση, η εικονική τρομοκρατία,
η ανάπτυξη του εθνισμού είναι σημάδια του επερχόμενου χάους.
Έτσι, αυτό το χάος βάζει σε κίνδυνο της Τάξη. Κάθε είδους τάξη,
συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της φιλελεύθερης τάξης. Όσο
περισσότερο πετυχαίνει ο φιλελευθερισμός τόσο πλησιάζει στο
τέλος του. Και το τέλος του παρόντος κόσμου. Εδώ αντιμετωπίζουμε
την μηδενιστική ουσία της φιλελεύθερης φιλοσοφίας, με το τίποτε
ως την εσωτερική οντολογική αρχή της “ελευθερίας από”.
Ο Arnold Gehlen, Γερμανός ανθρωπολόγος όρισε δικαίως τον άνθρωπο
ως “στερημένο όν” “Mangelwesen. Ο άνθρωπος από μόνος του δεν
είναι τίποτε. Χρειάζονται όλα όσα συνθέτουν την ταυτοτητά του
από την κοινωνία, την ιστορλία, τον λαό, την πολιτική. Έτσι
εάν επιστρέψει στην πρωταρχική του ουσία δεν αναγνωρίζει τίποτε
εκεί. Η άβυσσος κρύβεται πίσω από τα διεσπαρμένα σκουπίδια των
αισθημάτων, των αφηρημένων σκέψεων και σκοτεινών επιθυμιών.
Η εικονικότητα των υπο-ατομικών αισθημάτων είναι ένα λεπτό πέπλο
πίσω από το οποίο υπάρχει σκέτη μαυρίλα. Έτσι, η ξεκάθαρα ανακάλυψη
αυτής της μηδενιστικής βάσης της ανθρώπινης φύσης είναι το τελευταίο
κατόρθωμα του φιλελευθερισμού. Αλλά αυτό έιναι το τέλος. Και
το τέλος επίσης γι' αυτούς που χρησιμοποιούν τον φιλελευθερισμό
για τους δικούς τους σκοπούς, που είναι οι ευνοούμενοι της φιλελεύθερης
επέκτασης, τους άρχοντες της παγκοσμιοποίησης. Καθε τάξη πέφτει
σε μια τέτοια επείγουσα κατάσταση μηδενισμού. Και η φιλελεύθερη
τάξη.
Έτσι, προκειμένου να διασωθεί η εξουσία των ευνοούμενων του
φιλελευθερισμού χρειάζονται ένα συγκεκριμένο βήμα πίσω. Ο φιλελευθερισμός
θα αποκτήσει την έννοια του μόνο όταν έχει να αντιμετωπίσει
ξανά μια μη-φιλελεύθερη κοινωνία. Το ένα βήμα πίσω, είναι ο
μόνος τρόπος να σωθούν τα υπόλοιπα της τάξης, να σωθεί ο φιλελευθερισμός
από τον εαυτό του. Έτσι, η Ρωσία του Πούτιν φαίνεται στον ορίζοντα.
Όχι αντιφιλελεύθερη, όχι ολοκληρωτική, όχι εθνικιστική, όχι
κομμουνιστική. Η μάλλον καλύτερη, όχι ακόμη πολύ φιλελεύθερη,
όχι ακόμη τελείως φιλελευθερο-δημοκρατική, όχι αρκετά κοσμοπολίτικη,
όχι τόσο ριζοσπαστικά αντι-κομμουνιστική.
Αλλά στον δρόμο του να γίνει φιλελεύθερη. Βήμα βήμα. Στην διαδικασία
της Γκραμιστικής προσαρμογής στην ηγεμονία (transformismo).Αλλά
στην παγκόσμια ατζέντα του φιλελευθερισμού (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ) υπάρχει
μια ανάγκη για έναν άλλο ρόλο, για μια άλλη Ρωσία που θα δικαιολογούσε
την Τάξη στο φιλελεύθερο στρατόπεδο που θα βοηθήσουμε στην κινητοποίηση
της Δύσης που καταρρέει από τα εσωτερικά της προβλήματα, που
θα έδινε στην αναπόφευκτη μόλυνση του εσωτερικού μηδενισμού
συγκεκριμένη καθυστέρηση και έτσι θα έσωζε τον φιλελευθερισμό
από το λογικά επερχόμενο τέλος του. Γι' αυτό χρειάζονται πολύ
τον Πούτιν, την Ρωσία, τον πόλεμο. Είναι ο μόνος τρόπος για
να αποφευχθεί το χάος στην Δύση και θα σώσει τα υπολοίματα της
τάξης.
Η Ρωσία σε αυτό το ιδεολογικό θεατρικό, θα έπρεπε να δικαιολογεί
την ίδια την ύπαρξη του φιλελευιερισμού, επειδή είναι ο εχθρός
που δίνει νόημα στον αγώνα της ανοικτής κοινωνίας, που τον βοηθά
να ενοποιεί και να συνεχίζει να αυτοεπιβεβαιώνεται παγκοσμίως.
Το ριζοσπαστικό Ισλάμ (Αλ Κάιντα) ήταν ο άλλος υποψήφιος γι'
αυτόν τον ρόλο, αλλά αυτός ο εχθρός δεν είχε το ανάστημα. Χρησιμοποιήθηκε
αλλά σε τοπικό επίπεδο. Δικαιολόγησε τις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν,
την κατοχή του Ιράκ, βοήθησε στην ανατροπή του Καντάφι, να ξεκινήσει
ο πόλεμος στην Συρία. Αλλά ήταν πολύ αδύνατος και ιδεολογικά
πρωτόγονος για να εκπροσωπεί μια αληθινή πρόκληση που χρειαζόντουσαν
οι φιλελεύθεροι.
Η Ρωσία – παραδοσιακός γεωπολιτικός εχθρός των αγγλο-σαξώνων-
είναι ένας πολύ πιο σοβαρός αντίπαλος. Ταιριάζει σε οποιεσδήποτε
απαιτήσεις – η ιστορία και ο ψυχρός πόλεμος είναι ακόμη ζωντανά
στο μυαλό. Το μίσος κατά των Ρώσων είναι το ευκολότερο να προκληθεί
με σχετικά λίγα μέσα. Γι' αυτό πιστεύω ότι ο πόλεμος με την
Ρωσία είναι πιαθνός. Είναι ιδεολογικά απαραίτητος ως το τελευταίο
μέσο για να μεποδίσει την τελική κατάρρευση της φιλελεύθερης
Δύσης. Ένα βήμα πίσω.
Για να σωθεί η φιλελεύθερη Τάξη
Αντιμετωπίζοντας τα διαφορετικά στρώματα της έννοιας του “πολέμου
με την Ρωσία” προτείνω μερικά σημεία.
1). Ο πόλεμος με την Ρωσία βοηθά να καθυστερεί η κοινή αταξία
σε παγκόσμιο επίπεδο. Η πλειονότητα των χωρών που εμπλέκονται
στην φιλελεύθερη οικονομία, μοιράζεται τα αξιώματα και τους
θεσμούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας και όταν εξαρτώμενες ή
άμεσα ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, θα ενοποιηθούν ακόμη
μία φορά στην πλευρά της φιλελεύθερης Δύσης σε αυτήν της την
περιπέτεια κατά του μη-φιλελεύθερου Πούτιν. Μπορεί να λειτουργήσει
ως μια επανεπιβεβαίωση του φιλελευθερισμού ως έχοντα θετική
ταυτότητα όταν αυτή η ταυτότητα διαλύεται από την μηδενιστική
του ουσία.
2). Ο πόλεμος με την Ρωσία θα ενδυνάμωνε το ΝΑΤΟ και κυρίως
τα Ευρωπαϊκά του μέρη που θα είναι υποχρεωμένα για μια ακόμη
φορά να αντιμετωπίσουν την Αμερικάνικη υπερ-δύναμη ως κάτι θετικό
και χρήσιμο και όχι άχρηστο υπόλειμα του ψυχρού πολέμου. Φοβούμενοι
τον ερχομό των κακών Ρώσων οι Ευρωπαίοι να νοιώσουν ξανά πιστοί
στις ΗΠΑ, τους σωτήρες τους. Έτσι ο ηγετικός ρόλος των ΗΠΑ στο
ΝΑΤΟ θα επαναβεβαιωθεί.
3). Η Ευρωπαϊκή Ένωση καταρρέει. Η κοινή απειλή των Ρώσων θα
μπορούσε να εμποδίσει από την τελεική ρήξη, κινητοποιώντας τις
κοινωνίας και κάνοντας τους ανθρώπους μια φορά πρόθυμους να
υπερασπιστούν τις ελευθερίες τους και τις αξίες τους υπό την
πίεση της Αυτοκρατορίας του Πούτιν.
4). Η Ουκρανία και η χούντα του Κιέβου χρειάζονται τον πόλεμο
για να δικαιολογήσουν και να καλύψουν όλες τα παραπτωματά τους
που έγιναν από το Maidan σε νομικό και συνταγματικό επίπεδο,
για να αναστείλουν την δημοκρατία (που θα διακινδύνευε την εξουσία
τους στις ανατολικές, κυρίως φιλο-ρωσικές περιφέρειες) και για
να εγκατασταθεί η εξουσία και η εθνικιστική τάξη με επιπρόσθετα
μέτρα.
Η μόνη χώρα που δεν θέλει τον πόλεμο τώρα είναι η Ρωσία. Αλλά
ο Πούτιν, δεν μπορεί να επιτρέψει στην ριζοσπαστικά αντι-ρωσική
κυβέρνηση να κυβερνά την χώρα με μισό ρωσικό πληθυσμό και πολλές
ζώνες υπέρ της Ρωσίας. Εάν το κάνει θα είναι τελειωμένος σε
διεθνές και εσωτερικό επίπεδο. Έτσι με δυσκολία αποδέχεται τον
πόλεμο. Και από την στιγμή που θα εισέλθει η Ρωσία δεν έχει
άλλη λύση παρά να τον κερδίσει.
Δεν θέλω να σπεκουλάρω στις στρατηγικές απόψεις του πολέμου.
Το αφήνω σε άλλους πιο διακεκριμένους αναλυτές. Θα ήθελα να
σχηματίσω μερικές ιδέες που αφορούν την ιδεολογική διάσταση
αυτού του πολέμου.
Παγιδεύοντας τον Πούτιν
Το νόημα αυτού του πολέμου στην Ρωσία είναι η τελευταία προσπάθεια
να σωθεί ο φιλελευθερισμός από την κατάρρευση. Εφόσον είναι
έτσι, οι φιλελεύθεροι χρειάζεται να ορίσουν την Ρωσία του Πούτιν
ιδεολογικά – φυσικά ταυτίζοντάς την με τον εχθρό της ανοικτής
κοινωνίας. Αλλά στο λεξικό των συγχρόνων ιδεολογιών υπάρχουν
μόνο τρεις κυρίαρχες εκδοχές.
Φιλελευθερισμός, κομμουνισμός και φασισμός (ναζισμός). Είναι
αρκετά ξεκάθαρο ότι ο φιλελευθερισμός εκπροσωπείται από όλους
εκτός από την Ρωσία (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Μαιντάν, χούντα του Κιέβου).
Έτσι μένει ο κομμουνισμός και ο φασισμός. Έτσι ο Πούτιν είναι
Σοβιετικός, Καγκεμπές, κομμουνιστής. Αυτή εικόνα θα πωληθεί
στους πιο χαζούς του δυτικού κοινού. Αλλά μερικές απόψεις πατριωτικής
αντίδρασης από φιλο-ρωσικό και αντι-banderite πληθυσμό (υπεράσπιση
των μνημείων του Λένιν, πορτραίτων του Στάλιν και αναμνήσεων
από τον Β΄ Π.Π.) μπορούν να επιβεβαιώσουν την ιδέα.
Ο Ναζισμός και ο φασισμός είναι πολύ μακρυά από τον Πούτιν και
την σύγχρονη, αλλά ο ρωσικός εθνικισμός ο ρωσικός ιμπεριαλισμός
θα γίνουν αντικείμενα επικλήσεων στην κατασκευή της εικόνας
του απόλυτου κακού. Έτσι ο Πούτιν είναι εθνικιστής, φασίστας
και ιμπεριαλιστής. Αυτό θα δουλέψει σε άλλους δυτικούς.
Ο Πούτιν μπορεί να έιναι και τα δύο, κομμουνιστής και εθνικιστής
την ίδια στιγμή, έτσι θα απεικονιστεί ως εθνικο-μπολσεβίκος
(αλλά αυτό είναι λίγο μπερδεμένο για να το πουλήσουν στο εντελώς
αδαές μετα-μοντέρνο φυτικό κοινό). Είναι φανερό ότι στην πραγματικότητα
ο Πούτιν δεν είναι τίποτε από τα δύο – ούτε κομμουνιστής, ούτε
φασίστας ούτε και τα δύο. Είναι ένας πολιτικός ρεαλιστής (με
την έννοια των διεθνών σχέσεων – γι' αυτό συμπαθεί τον Κίσσιγκερ
και ο Κίσσιγκερ τον συμπαθεί). Δεν έχει καμία ιδεολογία. Αλλά
θα αναγκασθεί να πληρώσει το ιδεολογικό πλαίσιο. Δεν είναι επιλογή
του. Αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού. Στην πορεία του
πολέμου κατά της Ρωσίας ο Πούτιν θα παγιδευθεί και αυτή είναι
η πιο ενδιαφέρουσα και παθιασμένη άποψη της κατάστασης.
Η κύρια ιδέα είναι ότι οι φιλελεύθεροι θα προσπαθήσουν να ορίσουν
τον Πούτιν ιδεολογικά ως την σκιά από το παρελθόν, ως βαμπίρ,
“μερικές φορές επιστρέφουν”. Αυτός είναι ο ίδιος ο λόγος για
το βήμα πίσω, για να εμποδισθεί η τελική κατάρρευση του φιλελευθερισμού”.
Το κύριο μήνυμα είναι ότι ο φιλελευθερισμός είναι πραγματικά
ζωντανός και γεμάτος δύναμη επειδή υπάρχει σε αυτό τον κόσμο
κάτι από το οποίο πρέπει όλοι να απελευθερωθούμε.
Ο σκοπός είναι να απελευθερωθεί η Ουκρανία (Ευρώπη, ανθρωπότητα)
από την Ρωσία και στο τέλος να απελευθερωθεί η Ρωσία από την
ίδια την μη-φιλελεύθερη ταυτοτητά της. Έτσι έχουμε έναν εχθρό.
Ένας τέτοιος εχθρός δίνει στον φιλελευθερισμό τον λόγο να υπάρχει
για μια ακόμη φορά. Έτσι η Ρωσία είναι η πρόκληση του προ-φιλελεύθερου
παρελθόντος πεταμένη στο φιλελεύθερο παρόν.
Χωρίς τέτοια πρόκληση δεν υπάρχει πλέον ζωή στον φιλελευθερισμό,
δεν υπάρχει πια Τάξη στον κόσμο, όλα διαλύονται και καταρρέουν.
Με τέτοιες προκλήσεις ο φθίνων γίγαντας της παγκοσμιοποίησης
αποκτά νέα ορμή. Η Ρωσία είναι εδώ για να σώσει τους φιλελεύθερους.
Αλλά προκειμένου να γίνει αυτό, η Ρωσία θα πρέπει ιδεολογικά
να παγιδευτεί ως κάτι προ-φιλελεύθερο. Έτσι θα πρέπει να είναι
κομμουνιστική, φασιστική ή τουλάχιστον εθνικο-μπολσεβικική Ρωσία.
Αυτός είναι ο ιδεολογικός κανόνας. Έτσι ο αγώνας κατά της Ρωσίας
ή απλά το να σκεφτόμαστε να πολεμήσουμε ή να μην πολεμήσουμε
υπάρχει ένα βαθύτερο καθήκον. Να παγιδευτεί η Ρωσία ιδεολογικά.
Θα πρέπει αυτό να γίνει από το εσωτερικό και το εξωτερικό. Θα
προσπαθήσουν να υποχρεώσουν την Ρωσία να αποδεχθεί είτε τον
κομμουνισμό είτε τον εθνικισμό είτε θα συμπεριφερθούν στην Ρωσία
σαν να ήταν κομμουνιστική ή εθνικιστική. Είναι ένα παιχνίδι
παγίδευσης.
Μετα-φιλελεύθερη Ρωσία: Ο πρώτος πόλεμος της Τέταρτης Πολιτικής
Θεωρίας
Αυτό που προτείνω ως συμπέρασμα είναι το ακόλουθο.
Πρέπει συνειδητά να αντισταθούμε σε οιοδήποτε πειρασμούς να
παγιδευτεί η Ρωσία ως μια προ-φιλελεύθερη δύναμη. Δεν πρέπει
να αφήσουμε τους φιλελεύθερους να σώσουν τους εαυτούς τους από
το θανάσιμα επερχόμενο τέλος. Δεν πρέπει να το καθυστερήσουμε,
πρέπει να το επιταχύνουμε. Για να το καταφέρουμε, πρέπει να
παρουσιάσουμε την Ρωσία όχι ως μια προ-φιλελεύθερη οντότητα
αλλά ως μια μετά-φιλελεύθερη επαναστατική δύναμη που παλεύει
για το εναλλακτικό μέλλον όλων των λαών στον πλανήτη.
Ο πόλεμος της Ρωσίας δεν θα είναι για τα Ρωσικά εθνικά συμφέροντα,
αλλά για τον δίκαιο πολυπολικό κόσμο, για πραγματική αξιοπρέπεια
και πραγματική θετική ελευθερία – όχι ελευθερία από αλλά ελευθερία
για να. Η Ρωσία σε αυτό τον πόλεμο θα γίνει το παράδειγμα της
υπεράσπισης της παράδοσης, των συντηρητικών οργανικών αξιών,
της πραγματικής απελευθέρωσης ακριβώς από την “ανοικτή κοινωνία”
και τους ωφελημένους της – την παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία.
Αυτός ο πόλεμος δεν είναι κατά των Ουκρανών ή μέρους των Ουκρανών.
Ούτε κατά της Ευρώπης. Είναι κατά του της φιλελεύθερης (μη)
τάξης και δεν πρόκειται να σώσουμε τον φιλελευθερισμό αλλά να
τον σκοτώσουμε μια για πάντα. Η Μοντερνικότητα ήταν στην βάση
της λάθος. Είμαστε στο τερματικό σημείο της Μοντερνικότητας.
Γι' αυτούς που έκαναν την μοντερνικότητα τον δικό τους σκοπό
ή άφησαν ακούσια να γίνει αυτό, αυτό θα σημάνει το πραγματικό
τέλος. Αλλά γι' αυτούς που έιναι στην πλευρά της αιώνιας αλήθειας
της Παράδοσης, της Πίστης, της πνευματικής και αθάνατης ανθρώπινης
ουσίας θα είναι ένα νέο ξεκίνημα.
Ο πιο σημαντικός αγώνας τώρα, είναι ο αγώνας για την Τέταρτη
Πολιτική Θεωρία. Είναι το όπλο μας, με το οποίο θα εμποδίσουμε
να παγιδευτεί ο Πούτιν, όπως επιθυμούν οι φιλελεύθεροι και θα
επανεπιβεβαιώσουμε την Ρωσία ως την πρώτη μετα-φιλελεύθερη ιδεολογική
δύναμη που παλεύει ενάντια στον μηδενιστικό φιλελευθερισμό για
χάριν ενός ανοικτού πολυπολιτικού και πραγματικά ελεύθερου μέλλοντος.
ΠΗΓΑΙΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ:
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:
