"ΑΝΑΚΟΙΝΩΤΗΣ"
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ Νο [ 00089 ] [ 2015.11.17 19:00 ]
2018-11-16
ΕΠΙΤΟΜΕΑΣ "ΑΝΑΚΟΙΝΩΤΗΣ": ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1973 ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟ ΤΙΤΛΟ «ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ» ΩΣ ΜΙΑ ΨΕΥΔΟ-ΓΙΟΡΤΗ ~ ΨΕΥΔΟ-ΕΟΡΤΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗΛΗ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ ΑΝΗΘΙΚΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΥΒΡΙΣΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΕΞΗΣ Η 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1973 ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΟΡΤΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΕΣ ΩΣ ΗΜΕΡΑ ΠΕΝΘΟΥΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΓΑΛΛΟΚΙΝΗΤΗΣ ΜΑΣΟΝΟΚΙΝΗΤΗΣ ΤΡΙΜΟΡΦΗΣ ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΝ ΚΑΙΡΟ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΕΝ ΚΑΙΡΟ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΩ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΑΜΕΣΑ Ο ΦΑΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΜΕ ΑΙΩΝΙΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΙΣΣΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΤΕΛΕΣΑΝ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ ΑΠΟ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΒΡΗ
ΕΠΙΤΟΜΕΑΣ "ΑΝΑΚΟΙΝΩΤΗΣ": ...."ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ~ ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ".... ...."ΕΔΩ Ο ΠΕΙΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟ-ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΨΕΥΔΟ-ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΑΣΥΔΟΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΑΝΑΡΧΟΑΡΙΣΤΕΡΟΣΟΣΙΑΛΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΦΕΜΙΝΙΣΤΩΝ ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΟΡΙΣΣΩΝ ΠΑΝΤΟΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΕΙΔΟΥΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΔΗΘΕΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΔΗΘΕΝ ΦΟΙΤΗΤΡΙΩΝ".... ....ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΜΙΑ ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ 1973 ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ.... ...."ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ~ ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ".... ...."ΗΛΙΘΙΟΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΑΝΑΞΙΟΙ ΑΤΟΜΙΣΤΕΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΟΓΟΙ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΑΡΧΙΔΟΙ ΔΕΙΛΟΙ ΕΚΦΥΛΙΣΜΕΝΟΙ ΨΕΥΤΟΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ".... ...."ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ".... ...."ΣΑΣ ΓΑΜΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΝΟΜΙΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ"....
"ΑΝΑΚΟΙΝΩΤΗΣ"
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ Νο [ 00090 ] [ 2015.11.21 21:00 ]
http://anakoinwths.pa-sy-a.gr/2015/11/21/21-00/pa-sy-a_anakoinwths_2015-11-21_21-00.htm#plohgos_03
2018-11-08
ΙΣΤΟΧΩΡΟΣ "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ": ΚΑΛΑ... ΛΑΔΩΜΕΝΗ Η «ΦΑΜΠΡΙΚΑ» ΔΙΠΛΩΜΑΤΩΝ ΟΔΗΓΗΣΗΣ
ΕΛΛΑΔΑ 09.10.2017
Καλά... λαδωμένη η «φάμπρικα» διπλωμάτων οδήγησης
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΣΣΙΜΗ
«Θα πληρώσετε για να το πάρετε ή θα δοκιμάσετε την τύχη σας;», «Αν δεν πληρώσετε, μπορεί και να σας κόψουν, δεν μπορώ να κάνω κάτι για τους εξεταστές», είναι μερικές... καταλυτικές φράσεις που ακούν υποψήφιοι οδηγοί παραμονές της «μεγάλης» ή, ορθότερα, ακριβής διαδικασίας. Το διά ταύτα; Η απόκτηση διπλώματος οδήγησης εξακολουθεί να βρίσκεται στις υψηλές θέσεις του καταλόγου διαφθοράς στη χώρα μας. Είναι πολλοί οι υποψήφιοι που έρχονται αντιμέτωποι με το δίλημμα, κι όσοι κόβονται δύο και τρεις φορές στη συνέχεια επιχειρούν τη συνηθισμένη πρακτική του παραδοσιακού «λαδώματος».
«Πρόκειται για τόσο διαδεδομένη πρακτική που δεν είναι λίγες οι φορές που ο ίδιος ο υποψήφιος ρωτά πόσα πρέπει να δώσει για να πάρει το δίπλωμα», εκμυστηρεύεται στην «Κ» δάσκαλος οδήγησης, ο οποίος επιθυμεί (αυτονοήτως) να διατηρήσει την ανωνυμία του. Μας εξηγεί μάλιστα ότι υπάρχει τρόπος συνεννόησης κατά τη διάρκεια της πρακτικής εξέτασης (πορείας) μεταξύ του δασκάλου και των εξεταστών, οι οποίοι ενημερώνονται με νεύμα από τον πρώτο για το εάν πρέπει να... κάνουν χώρο στην τσέπη τους.
Το κόστος
Η διαμεσολάβηση αποτελεί προνόμιο του δασκάλου ο οποίος είναι ο γεφυροποιός μεταξύ υποψηφίου και εξεταστή, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις και ο ίδιος παίρνει το «κατιτί» του για τον κόπο του. Γιατί σε περίπτωση που ο υποψήφιος «κοπεί» στην πρακτική εξέταση, θα αναγκαστεί να κάνει μερικά πρόσθετα μαθήματα με τον δάσκαλο πριν από την επανεξέταση. Οπότε κάπως πρέπει να «αποζημιώνεται» και ο δάσκαλος για την επιτυχία του υποψηφίου, από τους εξεταστές.
Το κόστος έως τις εξετάσεις οδήγησης (25 ώρες πρακτικής εξάσκησης και 21 ώρες θεωρητικής) ανέρχεται από 400 ευρώ έως 750 ευρώ και αυτό γιατί πλέον οι σχολές οδηγών προχωρούν σε προσφορές προκειμένου να προσελκύσουν τους υποψήφιους οδηγούς. Σε αυτό το κόστος ωστόσο φαίνεται ότι συχνά προστίθεται και αυτό του «λαδώματος», το οποίο διαμορφώνεται μεταξύ 150 ευρώ και 200 ευρώ, ανάλογα με την περίπτωση και τη γεωγραφική περιοχή. Η Αθήνα, για παράδειγμα, είναι πιο ακριβή από τις μικρές πόλεις. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το ότι στις θεωρητικές εξετάσεις «κόβεται» το 50% των υποψηφίων. Σημειώνεται ότι οι θεωρητικές εξετάσεις είναι πλέον μηχανογραφημένες και διορθώνονται ηλεκτρονικά, με αποτέλεσμα να διασφαλίζεται το αδιάβλητο της διαδικασίας. Αντίστοιχη πρόβλεψη ωστόσο για την πρακτική εξέταση –τη λεγόμενη πορεία– δεν υπάρχει. Αποτέλεσμα είναι το ποσοστό επιτυχίας στην πρακτική εξέταση να είναι σημαντικά υψηλότερο από αυτό της θεωρητικής, όπου δεν παρεμβαίνει... ανθρώπινο χέρι.
Συγκεκριμένα, στην Αθήνα εκτιμάται ότι παίρνουν το δίπλωμα σχεδόν οκτώ υποψήφιοι στους δέκα, ενώ ο αντίστοιχος δείκτης στην περιφέρεια αγγίζει ακόμη και το 95%. Τα παραπάνω στοιχεία καταδεικνύουν ότι στις μικρότερες πόλεις, όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, η προσωπική σχέση μεταξύ εξεταστών και υποψηφίων «διευκολύνει» την απόκτηση διπλώματος.
Κάθε επιτροπή που συγκροτείται για τη διενέργεια των εξετάσεων υποψήφιων οδηγών αποτελείται από δύο εξεταστές και τον εκπαιδευτή, που αναλαμβάνουν την εξέταση πέντε υποψηφίων. Συνολικά στη χώρα δραστηριοποιούνται 1.150 εξεταστές και σε μηνιαία βάση συστήνονται 4.000 επιτροπές. Τα ετήσια έσοδα ανέρχονται σε περίπου 40 εκατ. ευρώ, που αναλογούν στα παράβολα αλλά και στον καταβαλλόμενο φόρο. Σημειώνεται ότι η πλειονότητα των εξεταστών είναι υπάλληλοι της εκάστοτε περιφέρειας και μικρή μερίδα αυτών προέρχεται από τις υπηρεσίες Μεταφορών και Επικοινωνιών. Οι εξεταστές διατηρούν την υποχρέωση συμμετοχής σε τουλάχιστον έξι εξετάσεις μηνιαίως, οι οποίες διεξάγονται εκτός ωραρίου τους.
Ακριβώς αυτό το στοιχείο είναι που προκάλεσε χάος στις εξετάσεις για χορήγηση διπλώματος οδήγησης, οι οποίες δεν διεξάγονταν επί μήνες λόγω διαμαρτυρίας των εξεταστών. Οι εξεταστές διαμαρτύρονταν για την κατάργηση επιδόματος που λάμβαναν (240 ευρώ μηνιαίως) μετά την ψήφιση νόμου (4354) που καταργούσε τη δυνατότητα καταβολής οποιασδήποτε πρόσθετης αμοιβής στους δημοσίους υπαλλήλους από την 1η Ιανουαρίου 2016.
Το επίδομα
Τον περασμένο Μάιο οι εξεταστές αποφάσισαν να απόσχουν από τα καθήκοντά τους, καθώς δεν υλοποιήθηκε η διαβεβαίωση ότι θα βρισκόταν τρόπος να τους καταβληθεί το επίδομα. Το επίδομα αυτό το λάμβαναν οι εξεταστές των υποψήφιων οδηγών για τη διεξαγωγή των εξετάσεων οδήγησης εκτός του ωραρίου τους. Τελικώς η κυβέρνηση αποφάσισε την παράταση χορήγησης του επιδόματος μέχρι το τέλος του 2017, οπότε και προγραμματίζει την αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής των εξετάσεων.
Το γεγονός ότι το «λάδωμα» δίνει και παίρνει στις εξετάσεις οδήγησης, βασισμένο σε μια «ομερτά», δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν υπάρχουν πλείστες περιπτώσεις υποψηφίων, δασκάλων και εξεταστών που ολοκληρώνουν επιτυχώς τη διαδικασία μέσω της νόμιμης οδού. Το υπουργείο Υποδομών από την πλευρά του, σχολιάζοντας τις καταγγελίες για διαφθορά, περιορίστηκε στο να τονίσει στην «Κ» ότι το νέο σύστημα εξέτασης που προετοιμάζεται θα εξασφαλίζει το αδιάβλητο της διαδικασίας.
Αλλάζει ο ΚΟΚ
Πέραν της αναγκαιότητας αλλαγής του τρόπου εξέτασης των υποψηφίων οδηγών που αποτελεί το πρώτο βήμα γνωριμίας με την οδηγική συμπεριφορά, ο εξορθολογισμός των προβλέψεων του ΚΟΚ αποτελεί μια δεδομένη ανάγκη.
Το υπουργείο Υποδομών διά στόματος του υφυπουργού Μεταφορών Ν. Μαυραγάνη είχε προτείνει την επιβολή βιωματικών ποινών (κοινωνική εργασία) για τους παραβάτες του ΚΟΚ που προκαλούν σοβαρά τροχαία ατυχήματα. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται η απασχόληση σε νοσηλευτικά ιδρύματα, ώστε να έρθει ο παραβάτης σε επαφή με τις συνέπειες των πράξεών του, όπως επισήμανε ο εισηγητής της πρότασης, υποστηρίζοντας ότι οι βιωματικές ποινές έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματικές στο εξωτερικό. Στις βασικές αλλαγές περιλαμβάνεται η αναπροσαρμογή των ανωτάτων ορίων ταχύτητας στους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας όπου σήμερα υπάρχουν χαμηλά όρια (δεν ξεπερνούν τα 120 χλμ./ώρα). Μεταξύ των προτάσεων που παρατέθηκαν ήταν και μία, ακραία για τα έως τώρα δεδομένα, η οποία προβλέπει την προσαρμογή των προστίμων ανάλογα με το εισόδημα του παραβάτη. Πρόκειται για πρόταση η οποία, σύμφωνα με πληροφορίες, πέφτει στο κενό και δεν θα αποτυπωθεί στο τελικό κείμενο του νομοσχεδίου.
ΠΗΓΑΙΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ:
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
http://www.kathimerini.gr/929735/article/epikairothta/ellada/kala-ladwmenh-h-famprika-diplwmatwn-odhghshs
2018-11-05
ANDERS BREIVIK - 2083 - Ο ΤΟΛΜΩΝ ΝΙΚΑ
Κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια, η Δυτική Ευρώπη αλώθηκε από την ίδια δύναμη που νωρίτερα άλωσε τη Ρωσία, την Κίνα, τη Γερμανία και την Ιταλία. Αυτή η δύναμη είναι η ιδεολογία. Εδώ, όπως και αλλού, η ιδεολογία έχει επιφέρει τεράστια καταστροφή στον παραδοσιακό πολιτισμό που ήρθε να κατακτήσει, διασπώντας τον παντού και εξοστρακίζοντας το μεγαλύτερο μέρος του. Στη θέση του ήρθε ο φόβος και η καταστροφή. Η Ρωσία θα χρειαστεί μία ή περισσότερες γενιές για να συνέλθει από τον κομουνισμό, αν ποτέ μπορέσει.
Η ιδεολογία που έχει κατακτήσει τη Δυτική Ευρώπη συνήθως φέρει το όνομα της «πολιτικής ορθότητας». Μερικοί άνθρωποι το βλέπουν ως αστείο. Δεν είναι. Είναι θανάσιμα σοβαρό. Επιδιώκει να αλλοιώσει ουσιαστικά όλους τους κανόνες, επίσημους και ανεπίσημους, που διέπουν τις σχέσεις μεταξύ λαών και θεσμών. Θέλει να αλλάξει τη συμπεριφορά, τη σκέψη, ακόμα και τις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Και σε μεγάλο βαθμό το έχει ήδη επιτύχει. Όποιος ή ό,τι ελέγχει τη γλώσσα, ελέγχει και τη σκέψη. Ποιος τολμά σήμερα να μιλά για «δεσποινίδες»;
Τι είναι όμως «πολιτική ορθότητα»; Η πολιτική ορθότητα είναι στην πραγματικότητα ο πολιτιστικός μαρξισμός (πολιτιστικός κομμουνισμός), ο μαρξισμός μεταφρασμένος από οικονομικούς σε πολιτιστικούς όρους. Η προσπάθεια να μεταφερθεί ο μαρξισμός από την οικονομία στον πολιτισμό δεν ξεκίνησε από τη φοιτητική εξέγερση της δεκαετίας του 1960. Πηγαίνει πίσω τουλάχιστον ως τη δεκαετία του 1920 και τα συγγράμματα του Ιταλού κομουνιστή Αντόνιο Γκράμσι. Το 1923 στη Γερμανία, μια ομάδα μαρξιστών ίδρυσε ένα ινστιτούτο αφιερωμένο στην πραγματοποίηση της μετάβασης, το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας (γνωστό αργότερα ως Σχολή της Φρανκφούρτης). Ένας από τους ιδρυτές του, ο Γκέοργκ Λούκακς, δήλωσε τον σκοπό του σαν να απαντά στην ερώτηση «ποιος θα μας σώσει από τον δυτικό πολιτισμό;» Η Σχολή της Φρανκφούρτης κέρδισε βαθιά επιρροή στα ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια, αφού πολλά από τα ηγετικά μυαλά της έφυγαν και διασκορπίστηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1930 για να αποφύγουν τον εθνικοσοσιαλισμό στη Γερμανία. Στη Δυτική Ευρώπη απέκτησε επιρροή στα πανεπιστήμια από το 1945.
Η Σχολή της Φρανκφούρτης ανέμειξε τον Μαρξ με τον Φρόυντ, και μετέπειτα επιδράσεις (κάποιες φασιστικές καθώς και μαρξιστικές) προσέθεσαν τη γλωσσολογία, για τη δημιουργία της «κριτικής θεωρίας» και της «αποδόμησης». Αυτές με τη σειρά τους επηρέασαν ευρέως την εκπαιδευτική θεωρία, και μέσω ιδρυμάτων ανώτερης εκπαίδευσης γέννησαν αυτό που σήμερα αποκαλούμε «πολιτική ορθότητα». Η καταγωγή είναι ξεκάθαρη και ανάγεται στον Καρλ Μαρξ.
Οι παραλληλισμοί μεταξύ του παλιού, οικονομικού μαρξισμού και του πολιτιστικού μαρξισμού είναι προφανείς. Ο πολιτιστικός μαρξισμός ή πολιτική ορθότητα μοιράζεται με τον κλασικό μαρξισμό το όραμα μιας «αταξικής κοινωνίας», δηλαδή μιας κοινωνίας όχι απλώς ίσων ευκαιριών αλλά και ίσων συνθηκών. Καθώς αυτό το όραμα συγκρούεται με την ανθρώπινη φύση επειδή οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, καταλήγουν να είναι και άνισοι, ανεξαρτήτως του σημείου εκκίνησης, η κοινωνία δεν θα συμφωνήσει μαζί του εκτός κι αν εξαναγκαστεί. Έτσι, υπό και τις δύο παραλλαγές του μαρξισμού, εξαναγκάζεται. Αυτός είναι ο πρώτος κύριος παραλληλισμός μεταξύ του κλασικού και του πολιτιστικού μαρξισμού είναι και οι δύο ολοκληρωτικές ιδεολογίες. Η ολοκληρωτική φύση της πολιτικής ορθότητας μπορεί να διαπιστωθεί σε πανεπιστήμια όπου η πολιτική ορθότητα έχει αποκτήσει τον έλεγχο της σχολής. Η ελευθερία του λόγου, του Τύπου και ακόμα και της σκέψης έχει αφαιρεθεί.
Ο δεύτερος μεγάλος παραλληλισμός είναι ότι τόσο ο κλασικός, οικονομικός μαρξισμός όσο και ο πολιτιστικός μαρξισμός έχουν μονοσήμαντες ερμηνείες της ιστορία. Ο κλασικός μαρξισμός υποστηρίζει ότι όλη η ιστορία καθορίστηκε από την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Ο πολιτιστικός μαρξισμός ισχυρίζεται ότι η ιστορία ερμηνεύεται πλήρως από όποιες ομάδες - καθορισμένες από το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία και τη σεξουαλική ομαλότητα ή ανωμαλία - έχουν την εξουσία πάνω σε άλλες ομάδες.
Ο τρίτος παραλληλισμός είναι ότι και οι δύο παραλλαγές του μαρξισμού ανακηρύσσουν συγκεκριμένες ομάδες ως καλές και άλλες ως κακές εκ των προτέρων, δηλαδή χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους την πραγματική συμπεριφορά των ατόμων. Ο κλασικός μαρξισμός ορίζει τους εργάτες και τους αγρότες ως καλούς και τους αστούς (τη μεσαία τάξη) και τους άλλους ιδιοκτήτες του κεφαλαίου ως κακούς. Ο πολιτιστικός μαρξισμός ορίζει όλες τις μειονότητες, τις οποίες βλέπει ως θύματα, μουσουλμάνους, φεμινίστριες, ομοφυλόφιλους και κάποιες άλλες μειονοτικές ομάδες ως καλές, και θεωρεί τους εθνικούς Ευρωπαίους χριστιανούς κακούς. (Ο πολιτιστικός μαρξισμός δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη μη φεμινιστριών γυναικών, και ορίζει τους μουσουλμάνους, τους Ασιάτες και τους Αφρικανούς που απορρίπτουν την πολιτική ορθότητα ως κακούς, ακριβώς όπως τους αυτόχθονες χριστιανούς ή ακόμα και τους άθεους Ευρωπαίους.)
Ο τέταρτος παραλληλισμός εντοπίζεται στα μέσα. Απαλλοτρίωση. Οι οικονομικοί μαρξιστές, όπου απέκτησαν δύναμη, απαλλοτρίωσαν την περιουσία της αστικής τάξης και την παρέδωσαν στο κράτος ως «εκπρόσωπο» των εργατών και των αγροτών. Οι πολιτιστικοί μαρξιστές, όταν αποκτούν δύναμη (συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησής μας), επιβάλλουν ποινές στους γηγενείς Ευρωπαίους και άλλους που διαφωνούν μαζί τους και δίνουν προνόμια στις ομάδες «θύματα» τις οποίες ευνοούν. Η «θετική δράση» είναι ένα παράδειγμα.
Τέλος, και οι δύο παραλλαγές των μαρξιστών εφαρμόζουν μια μέθοδο ανάλυσης σχεδιασμένη να δείξει την ορθότητα της ιδεολογίας τους σε κάθε περίπτωση. Για τους κλασικούς μαρξιστές η ανάλυση είναι οικονομική. Για τους πολιτιστικούς μαρξιστές η ανάλυση είναι γλωσσολογική. Αποδόμηση. Η αποδόμηση «αποδεικνύει» ότι κάθε κείμενο, του παρελθόντος ή του παρόντος, αποκαλύπτει την καταπίεση των μουσουλμάνων, των γυναικών, των ομοφυλοφίλων κ.λπ., διακρίνοντας αυτό το νόημα στις λέξεις του κειμένου (ανεξαρτήτως του πραγματικού νοήματός τους). Και οι δύο μέθοδοι είναι, φυσικά, κίβδηλες αναλύσεις που διαστρέφουν τα στοιχεία προκειμένου να ταιριάζουν σε προκατασκευασμένα συμπεράσματα, αλλά προσδίδουν έναν «επιστημονικό» αέρα στην ιδεολογία.
Η πολιτική ορθότητα τώρα Προβάλλει απειλητικά πάνω από τη δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία σαν ένας κολοσσός. Έχει κυριαρχήσει και στις δύο πολιτικές πτέρυγες, την Αριστερά και τη Δεξιά. Στα αποκαλούμενα δυτικοευρωπαϊκά «συντηρητικά» κόμματα οι πραγματικά πολιτιστικά συντηρητικοί ωθούνται προς την έξοδο επειδή το να είσαι πολιτιστικά συντηρητικός συγκρούεται με την ίδια τη φύση της πολιτικής ορθότητας. Ελέγχει το πιο ισχυρό στοιχείο του πολιτισμού μας, τα Μέσα και τη βιομηχανία θεάματος. Κυριαρχεί στη δημόσια και ανώτερη εκπαίδευση: πολλές από τις πανεπιστημιουπόλεις είναι μικρές Βόρειες Κορέες. Έχει κατακτήσει ακόμα και τον ανώτερο κλήρο σε πολλές χριστιανικές Εκκλησίες. Καθένας που ανήκει στο κατεστημένο και απομακρύνεται από τις επιταγές της, γρήγορα σταματά να είναι μέλος του κατεστημένου.
Το πιο ζωτικό ερώτημα είναι: Πώς μπορούν οι Δυτικοευρωπαίοι να πολεμήσουν την πολιτική ορθότητα και να απελευθερώσουν την κοινωνία τους από τους πολιτιστικούς μαρξιστές;
Δεν είναι αρκετό απλώς να επικρίνουμε την πολιτική ορθότητα. Αντέχει αρκετή κριτική, ακόμα και ευγενικό χλευασμό. Αυτό το κάνει όχι από γνήσια ανοχή για άλλες οπτικές γωνίες, αλλά με σκοπό να αφοπλίσει τους αντιπάλους της και να μπορέσει να φαίνεται λιγότερο απειλητική απ' ότι είναι. Οι πολιτιστικοί μαρξιστές δεν έχουν ακόμα πλήρη δύναμη και είναι αρκετά έξυπνοι για να φαίνονται ολοκληρωτικοί μέχρι να βεβαιώσουν τη νίκη τους.
Ωστόσο, εκείνοι που θα μπορούσαν να νικήσουν τον πολιτιστικό μαρξισμό πρέπει να τον προκαλέσουν. Πρέπει να χρησιμοποιούν λέξεις που απαγορεύει και να αρνούνται να χρησιμοποιούν τις λέξεις που επιτάσσει' θυμηθείτε, η λέξη «φύλο» είναι καλύτερη από τη λέξη «γένος». [Σημ. στο αγγλικό κείμενο γράφει (sex is better than gender) και εννοεί ότι καλύτερα να χρησιμοποιούμε την λέξη (sex) ώς προσδιοτιστικά του φύλου παρά την λέξη (gender) ενώ σε εμάς τους Έλληνες υπάρχει η διαφορά στην γλώσσα]. Πρέπει να φωνάζουν από τις στέγες των σπιτιών τις πραγματικότητες που προσπαθεί να αποκρύψει, όπως την αντίθεσή μας στη σαρία (ισλαμικός νόμος) σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, τον εξισλαμισμό των χωρών μας, το γεγονός ότι βίαια εγκλήματα διαπράττονται δυσανάλογα από μουσουλμάνους και ότι τα περισσότερα περιστατικά Έιτζ είναι εκούσια, δηλαδή προκύπτουν από ανήθικες σεξουαλικές πράξεις. Πρέπει να αρνηθούν να στέλνουν τα παιδιά τους στα δημόσια σχολεία.
Πάνω απ' όλα, εκείνοι που θα μπορούσαν να νικήσουν την πολιτική ορθότητα πρέπει να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τους παλιούς κανόνες του πολιτισμού μας, όχι με τους νέους κανόνες που θέσπισαν οι πολιτιστικοί μαρξιστές. Οι γυναίκες πρέπει να είναι σύζυγοι και νοικοκυρές, όχι αστυνομικοί ή στρατιώτες, και οι άνδρες πρέπει να ανοίγουν ακόμα την πόρτα για τις κυρίες. Τα παιδιά δεν πρέπει να γεννιούνται εκτός γάμου. Η εξιδανίκευση της ομοφυλοφιλίας πρέπει να αποφευχθεί. Οι δικαστές δεν θα πρέπει να αποδέχονται το Ισλάμ ως δικαιολογία για φόνο.
Η ανυπακοή εξαπλώνεται. Όταν οι άλλοι Δυτικοευρωπαίοι βλέπουν κάποιον να μην πειθαρχεί στην πολιτική ορθότητα και να επιζεί - και μπορείτε ακόμα, προς το παρόν, - ενθαρρύνονται. Μπαίνουν στον πειρασμό να μην πειθαρχήσουν κι αυτοί, και μερικοί το κάνουν. Τα κύματα από μία και μόνο πράξη ανυπακοής, από μία περίπτωση κάποιου που πατάει πάνω στο πήλινο είδωλο και του σπάει τη μύτη, μπορούν να φτάσουν μακριά. Δεν υπάρχει τίποτα που η πολιτική ορθότητα φοβάται περισσότερο από την ανοιχτή ανυπακοή, και ορθώς είναι το κύριο τρωτό της σημείο. Αυτό θα έπρεπε να οδηγήσει τους πολιτιστικά συντηρητικούς να «πειθαρχούν» στον πολιτιστικό μαρξισμό με κάθε ευκαιρία.
Ενώ είναι αργά, η μάχη δεν έχει κριθεί. Πολύ λίγοι Δυτικοευρωπαίοι συνειδητοποιούν ότι η πολιτική ορθότητα αποτελεί στην πραγματικότητα μαρξισμό με άλλο μανδύα. Καθώς αυτή η διαπίστωση εξαπλώνεται, η ανυπακοή θα εξαπλωθεί μαζί της. Προς το παρόν, η πολιτική ορθότητα ανθεί μασκαρεύοντας τον εαυτό της. Με την ανυπακοή και με την εκπαίδευση εκ μέρους μας (που πρέπει να είναι μέρος κάθε πράξης ανυπακοής) μπορούμε να απογυμνώσουμε το καμουφλάζ της και να αποκαλύψουμε τον μαρξισμό κάτω από την κουρτίνα της «ευαισθησίας», της «ανοχής» και της «πολυπολιτισμικότητας».
Ο τολμών νικά.
Anders Breivik
Η ιδεολογία που έχει κατακτήσει τη Δυτική Ευρώπη συνήθως φέρει το όνομα της «πολιτικής ορθότητας». Μερικοί άνθρωποι το βλέπουν ως αστείο. Δεν είναι. Είναι θανάσιμα σοβαρό. Επιδιώκει να αλλοιώσει ουσιαστικά όλους τους κανόνες, επίσημους και ανεπίσημους, που διέπουν τις σχέσεις μεταξύ λαών και θεσμών. Θέλει να αλλάξει τη συμπεριφορά, τη σκέψη, ακόμα και τις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Και σε μεγάλο βαθμό το έχει ήδη επιτύχει. Όποιος ή ό,τι ελέγχει τη γλώσσα, ελέγχει και τη σκέψη. Ποιος τολμά σήμερα να μιλά για «δεσποινίδες»;
Τι είναι όμως «πολιτική ορθότητα»; Η πολιτική ορθότητα είναι στην πραγματικότητα ο πολιτιστικός μαρξισμός (πολιτιστικός κομμουνισμός), ο μαρξισμός μεταφρασμένος από οικονομικούς σε πολιτιστικούς όρους. Η προσπάθεια να μεταφερθεί ο μαρξισμός από την οικονομία στον πολιτισμό δεν ξεκίνησε από τη φοιτητική εξέγερση της δεκαετίας του 1960. Πηγαίνει πίσω τουλάχιστον ως τη δεκαετία του 1920 και τα συγγράμματα του Ιταλού κομουνιστή Αντόνιο Γκράμσι. Το 1923 στη Γερμανία, μια ομάδα μαρξιστών ίδρυσε ένα ινστιτούτο αφιερωμένο στην πραγματοποίηση της μετάβασης, το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας (γνωστό αργότερα ως Σχολή της Φρανκφούρτης). Ένας από τους ιδρυτές του, ο Γκέοργκ Λούκακς, δήλωσε τον σκοπό του σαν να απαντά στην ερώτηση «ποιος θα μας σώσει από τον δυτικό πολιτισμό;» Η Σχολή της Φρανκφούρτης κέρδισε βαθιά επιρροή στα ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια, αφού πολλά από τα ηγετικά μυαλά της έφυγαν και διασκορπίστηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1930 για να αποφύγουν τον εθνικοσοσιαλισμό στη Γερμανία. Στη Δυτική Ευρώπη απέκτησε επιρροή στα πανεπιστήμια από το 1945.
Η Σχολή της Φρανκφούρτης ανέμειξε τον Μαρξ με τον Φρόυντ, και μετέπειτα επιδράσεις (κάποιες φασιστικές καθώς και μαρξιστικές) προσέθεσαν τη γλωσσολογία, για τη δημιουργία της «κριτικής θεωρίας» και της «αποδόμησης». Αυτές με τη σειρά τους επηρέασαν ευρέως την εκπαιδευτική θεωρία, και μέσω ιδρυμάτων ανώτερης εκπαίδευσης γέννησαν αυτό που σήμερα αποκαλούμε «πολιτική ορθότητα». Η καταγωγή είναι ξεκάθαρη και ανάγεται στον Καρλ Μαρξ.
Οι παραλληλισμοί μεταξύ του παλιού, οικονομικού μαρξισμού και του πολιτιστικού μαρξισμού είναι προφανείς. Ο πολιτιστικός μαρξισμός ή πολιτική ορθότητα μοιράζεται με τον κλασικό μαρξισμό το όραμα μιας «αταξικής κοινωνίας», δηλαδή μιας κοινωνίας όχι απλώς ίσων ευκαιριών αλλά και ίσων συνθηκών. Καθώς αυτό το όραμα συγκρούεται με την ανθρώπινη φύση επειδή οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, καταλήγουν να είναι και άνισοι, ανεξαρτήτως του σημείου εκκίνησης, η κοινωνία δεν θα συμφωνήσει μαζί του εκτός κι αν εξαναγκαστεί. Έτσι, υπό και τις δύο παραλλαγές του μαρξισμού, εξαναγκάζεται. Αυτός είναι ο πρώτος κύριος παραλληλισμός μεταξύ του κλασικού και του πολιτιστικού μαρξισμού είναι και οι δύο ολοκληρωτικές ιδεολογίες. Η ολοκληρωτική φύση της πολιτικής ορθότητας μπορεί να διαπιστωθεί σε πανεπιστήμια όπου η πολιτική ορθότητα έχει αποκτήσει τον έλεγχο της σχολής. Η ελευθερία του λόγου, του Τύπου και ακόμα και της σκέψης έχει αφαιρεθεί.
Ο δεύτερος μεγάλος παραλληλισμός είναι ότι τόσο ο κλασικός, οικονομικός μαρξισμός όσο και ο πολιτιστικός μαρξισμός έχουν μονοσήμαντες ερμηνείες της ιστορία. Ο κλασικός μαρξισμός υποστηρίζει ότι όλη η ιστορία καθορίστηκε από την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Ο πολιτιστικός μαρξισμός ισχυρίζεται ότι η ιστορία ερμηνεύεται πλήρως από όποιες ομάδες - καθορισμένες από το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία και τη σεξουαλική ομαλότητα ή ανωμαλία - έχουν την εξουσία πάνω σε άλλες ομάδες.
Ο τρίτος παραλληλισμός είναι ότι και οι δύο παραλλαγές του μαρξισμού ανακηρύσσουν συγκεκριμένες ομάδες ως καλές και άλλες ως κακές εκ των προτέρων, δηλαδή χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους την πραγματική συμπεριφορά των ατόμων. Ο κλασικός μαρξισμός ορίζει τους εργάτες και τους αγρότες ως καλούς και τους αστούς (τη μεσαία τάξη) και τους άλλους ιδιοκτήτες του κεφαλαίου ως κακούς. Ο πολιτιστικός μαρξισμός ορίζει όλες τις μειονότητες, τις οποίες βλέπει ως θύματα, μουσουλμάνους, φεμινίστριες, ομοφυλόφιλους και κάποιες άλλες μειονοτικές ομάδες ως καλές, και θεωρεί τους εθνικούς Ευρωπαίους χριστιανούς κακούς. (Ο πολιτιστικός μαρξισμός δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη μη φεμινιστριών γυναικών, και ορίζει τους μουσουλμάνους, τους Ασιάτες και τους Αφρικανούς που απορρίπτουν την πολιτική ορθότητα ως κακούς, ακριβώς όπως τους αυτόχθονες χριστιανούς ή ακόμα και τους άθεους Ευρωπαίους.)
Ο τέταρτος παραλληλισμός εντοπίζεται στα μέσα. Απαλλοτρίωση. Οι οικονομικοί μαρξιστές, όπου απέκτησαν δύναμη, απαλλοτρίωσαν την περιουσία της αστικής τάξης και την παρέδωσαν στο κράτος ως «εκπρόσωπο» των εργατών και των αγροτών. Οι πολιτιστικοί μαρξιστές, όταν αποκτούν δύναμη (συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησής μας), επιβάλλουν ποινές στους γηγενείς Ευρωπαίους και άλλους που διαφωνούν μαζί τους και δίνουν προνόμια στις ομάδες «θύματα» τις οποίες ευνοούν. Η «θετική δράση» είναι ένα παράδειγμα.
Τέλος, και οι δύο παραλλαγές των μαρξιστών εφαρμόζουν μια μέθοδο ανάλυσης σχεδιασμένη να δείξει την ορθότητα της ιδεολογίας τους σε κάθε περίπτωση. Για τους κλασικούς μαρξιστές η ανάλυση είναι οικονομική. Για τους πολιτιστικούς μαρξιστές η ανάλυση είναι γλωσσολογική. Αποδόμηση. Η αποδόμηση «αποδεικνύει» ότι κάθε κείμενο, του παρελθόντος ή του παρόντος, αποκαλύπτει την καταπίεση των μουσουλμάνων, των γυναικών, των ομοφυλοφίλων κ.λπ., διακρίνοντας αυτό το νόημα στις λέξεις του κειμένου (ανεξαρτήτως του πραγματικού νοήματός τους). Και οι δύο μέθοδοι είναι, φυσικά, κίβδηλες αναλύσεις που διαστρέφουν τα στοιχεία προκειμένου να ταιριάζουν σε προκατασκευασμένα συμπεράσματα, αλλά προσδίδουν έναν «επιστημονικό» αέρα στην ιδεολογία.
Η πολιτική ορθότητα τώρα Προβάλλει απειλητικά πάνω από τη δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία σαν ένας κολοσσός. Έχει κυριαρχήσει και στις δύο πολιτικές πτέρυγες, την Αριστερά και τη Δεξιά. Στα αποκαλούμενα δυτικοευρωπαϊκά «συντηρητικά» κόμματα οι πραγματικά πολιτιστικά συντηρητικοί ωθούνται προς την έξοδο επειδή το να είσαι πολιτιστικά συντηρητικός συγκρούεται με την ίδια τη φύση της πολιτικής ορθότητας. Ελέγχει το πιο ισχυρό στοιχείο του πολιτισμού μας, τα Μέσα και τη βιομηχανία θεάματος. Κυριαρχεί στη δημόσια και ανώτερη εκπαίδευση: πολλές από τις πανεπιστημιουπόλεις είναι μικρές Βόρειες Κορέες. Έχει κατακτήσει ακόμα και τον ανώτερο κλήρο σε πολλές χριστιανικές Εκκλησίες. Καθένας που ανήκει στο κατεστημένο και απομακρύνεται από τις επιταγές της, γρήγορα σταματά να είναι μέλος του κατεστημένου.
Το πιο ζωτικό ερώτημα είναι: Πώς μπορούν οι Δυτικοευρωπαίοι να πολεμήσουν την πολιτική ορθότητα και να απελευθερώσουν την κοινωνία τους από τους πολιτιστικούς μαρξιστές;
Δεν είναι αρκετό απλώς να επικρίνουμε την πολιτική ορθότητα. Αντέχει αρκετή κριτική, ακόμα και ευγενικό χλευασμό. Αυτό το κάνει όχι από γνήσια ανοχή για άλλες οπτικές γωνίες, αλλά με σκοπό να αφοπλίσει τους αντιπάλους της και να μπορέσει να φαίνεται λιγότερο απειλητική απ' ότι είναι. Οι πολιτιστικοί μαρξιστές δεν έχουν ακόμα πλήρη δύναμη και είναι αρκετά έξυπνοι για να φαίνονται ολοκληρωτικοί μέχρι να βεβαιώσουν τη νίκη τους.
Ωστόσο, εκείνοι που θα μπορούσαν να νικήσουν τον πολιτιστικό μαρξισμό πρέπει να τον προκαλέσουν. Πρέπει να χρησιμοποιούν λέξεις που απαγορεύει και να αρνούνται να χρησιμοποιούν τις λέξεις που επιτάσσει' θυμηθείτε, η λέξη «φύλο» είναι καλύτερη από τη λέξη «γένος». [Σημ. στο αγγλικό κείμενο γράφει (sex is better than gender) και εννοεί ότι καλύτερα να χρησιμοποιούμε την λέξη (sex) ώς προσδιοτιστικά του φύλου παρά την λέξη (gender) ενώ σε εμάς τους Έλληνες υπάρχει η διαφορά στην γλώσσα]. Πρέπει να φωνάζουν από τις στέγες των σπιτιών τις πραγματικότητες που προσπαθεί να αποκρύψει, όπως την αντίθεσή μας στη σαρία (ισλαμικός νόμος) σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, τον εξισλαμισμό των χωρών μας, το γεγονός ότι βίαια εγκλήματα διαπράττονται δυσανάλογα από μουσουλμάνους και ότι τα περισσότερα περιστατικά Έιτζ είναι εκούσια, δηλαδή προκύπτουν από ανήθικες σεξουαλικές πράξεις. Πρέπει να αρνηθούν να στέλνουν τα παιδιά τους στα δημόσια σχολεία.
Πάνω απ' όλα, εκείνοι που θα μπορούσαν να νικήσουν την πολιτική ορθότητα πρέπει να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τους παλιούς κανόνες του πολιτισμού μας, όχι με τους νέους κανόνες που θέσπισαν οι πολιτιστικοί μαρξιστές. Οι γυναίκες πρέπει να είναι σύζυγοι και νοικοκυρές, όχι αστυνομικοί ή στρατιώτες, και οι άνδρες πρέπει να ανοίγουν ακόμα την πόρτα για τις κυρίες. Τα παιδιά δεν πρέπει να γεννιούνται εκτός γάμου. Η εξιδανίκευση της ομοφυλοφιλίας πρέπει να αποφευχθεί. Οι δικαστές δεν θα πρέπει να αποδέχονται το Ισλάμ ως δικαιολογία για φόνο.
Η ανυπακοή εξαπλώνεται. Όταν οι άλλοι Δυτικοευρωπαίοι βλέπουν κάποιον να μην πειθαρχεί στην πολιτική ορθότητα και να επιζεί - και μπορείτε ακόμα, προς το παρόν, - ενθαρρύνονται. Μπαίνουν στον πειρασμό να μην πειθαρχήσουν κι αυτοί, και μερικοί το κάνουν. Τα κύματα από μία και μόνο πράξη ανυπακοής, από μία περίπτωση κάποιου που πατάει πάνω στο πήλινο είδωλο και του σπάει τη μύτη, μπορούν να φτάσουν μακριά. Δεν υπάρχει τίποτα που η πολιτική ορθότητα φοβάται περισσότερο από την ανοιχτή ανυπακοή, και ορθώς είναι το κύριο τρωτό της σημείο. Αυτό θα έπρεπε να οδηγήσει τους πολιτιστικά συντηρητικούς να «πειθαρχούν» στον πολιτιστικό μαρξισμό με κάθε ευκαιρία.
Ενώ είναι αργά, η μάχη δεν έχει κριθεί. Πολύ λίγοι Δυτικοευρωπαίοι συνειδητοποιούν ότι η πολιτική ορθότητα αποτελεί στην πραγματικότητα μαρξισμό με άλλο μανδύα. Καθώς αυτή η διαπίστωση εξαπλώνεται, η ανυπακοή θα εξαπλωθεί μαζί της. Προς το παρόν, η πολιτική ορθότητα ανθεί μασκαρεύοντας τον εαυτό της. Με την ανυπακοή και με την εκπαίδευση εκ μέρους μας (που πρέπει να είναι μέρος κάθε πράξης ανυπακοής) μπορούμε να απογυμνώσουμε το καμουφλάζ της και να αποκαλύψουμε τον μαρξισμό κάτω από την κουρτίνα της «ευαισθησίας», της «ανοχής» και της «πολυπολιτισμικότητας».
Ο τολμών νικά.
Anders Breivik
2018-11-02
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)